Tien jaar geleden begint het avontuur dat vandaag Union heet. Maar eigenlijk start het verhaal al veel eerder — op een dansvloer in 2008.
Cenydd, die dan nog autocoureur is, zet voor het eerst een voorzichtig stapje op de dansvloer tijdens een salsa proefles. Nog zonder losse heupen, zonder ritmegevoel, maar wel meteen verkocht: aan de muziek, de sfeer en de mensen. Binnen een paar lessen zit hij er helemaal in. Maar één les per week is niet genoeg, dus daar brengt hij al gauw verandering in. Van één cursus per week naar twee, van twee naar drie — en daar kunnen ook nog wel twee privélessen per week bij om nóg sneller beter te worden. Zijn doel? Binnen drie maanden net zo kunnen dansen als de ervaren dansers die hij op de feestjes ziet.
Op één van die feestjes, in café Maria, ontmoet hij Stephanie. Zij volgt al sinds haar zeventiende les en co-doceert zelfs al een tijdje, maar dit is haar allereerste salsa feestje. Ze wagen een dans met elkaar, de chemie slaat over en nog geen jaar later staan ze samen workshops te geven voor het toenmalige Union Salsa.
Eind 2014 doet zich de kans voor om Union Salsa over te nemen, en Stef en Cenydd grijpen die met beide handen aan. Stephanie is net afgestudeerd van haar rechtenstudie, Cenydd racet nog op het circuit als autocoureur, maar in hun vrije tijd staan ze samen op de dansvloer om les te geven. Ze nemen niet alleen de naam over, maar ook de cursisten (ongeveer honderd in die tijd), de docenten en de huur van de losse locaties.
In die tijd bestaat Union Salsa al dertig jaar. Het is een bekende naam in Utrecht, maar de dansschool werkt met losse zaaltjes verspreid door de hele stad. Cursisten zwerven van het ene zaaltje naar het andere. Er is geen vaste plek, geen vaste bar, geen centrale plek waar mensen even kunnen blijven hangen na een les, want na de les gaat diezelfde zaal alweer naar de volgende dans-, muziek- of theaterschool en moet iedereen gauw naar buiten. Oftewel: er mist iets. Een plek om samen te kunnen blijven.
Vanaf het begin hebben ze een duidelijk plan: geen losse zaaltjes meer huren, maar één eigen plek creëren. Een thuis voor de dansschool, met een eigen sfeer, een eigen sleutel en vooral: een plek waar mensen na de les niet meteen naar huis hoeven, maar blijven voor een drankje, een praatje, een extra dansje — kortom: een plek om elkaar te ontmoeten en samen te zijn.
Ze gaan op zoek. En die plek vinden ze — begin 2015 krijgen ze de sleutel van het pand aan de Biltstraat. Een droom op papier, een bouwput in het echt. Wat er dan allemaal gebeurt? Daarover lees je meer in deel twee van dit jubileumverhaal!
